سالروز عروج پرنده ای که هم نفس فرشته بود
غم و غصه دل و تو میدونی
وقتی از بخت خودم حرف میزنم
چشام اشک بارون میشه تو میدونی
عمریه غم تو دلم زندونیه
دل من زندون داره تو میدونی
هرچی بهش میگم تو آزادی دیگه
میگه من دوست دارم تو میدونی
میخوام امشب با خدا شکوه کنم شکوه های دلمو تو میدونی
بگم ای خدا چرا بخت من سیاس
چرا بخت من سیاس تو میدونی
پنجره بسته میشه شب میرسه
چشام آروم نداره تو میدونی
اگه امشب بگذره فردا میشه مگه فردا چی میشه تو میدونی؟
مرگ آن لاله سرخ
کفن خنده به روی لب بود
گرد آن آیینه ها شبح فاجعه ای در شب بود
مردن شاپرکا کشتن قاصدکا
خبر از شومی کاری میداد
نفسش ناله غم سر میداد
آشیان رو به تباهی میرفت
تن پوسیده گواهی میداد
او به این حرف نمی اندیشید
که کفن باید برد و نفس باید داد
و به جای همه بودن ها همه دیدن ها
لحظه ها مانده به یاد
شکل اندیشه مردن در اوست
همه هستی او رفته به باد
مردن شاپرکا کشتن قاصدکا
او سراسیمه به دنبال تلافی میرفت
به دلش زخم قدمهای تجاوز مانده
او نداند که پی مردن خود میکشد هر چه اصالت باقی است
مردن شاپرکا کشتن قاصدکا
چون سایه های بی امان
بازیچه دست زمان
در این دنیا ماندم چنان
افسرده و حیران
سرگشته و نالان
چون آ دمک زنجیر بر دست و پایم
از پنجه تقدیر
من کی رهایم
ای که تو دادی جانم گو به من تا کی بمانم
آدمی چون آدمک
مخلوقی سرگردان
